Jaro

Nie wiem ile w tym mojej iluzji a ile prawdy.

Mija rok od śmierci człowieka który otworzyły mi się oczy  na wiele spraw. Nie da się opowiedzieć  o tym wszystkim co wydarzyło się przez ten krótki czas naszej przyjaźni. Można by o tym napisać kolejne 

3 topowe powieści.

Jaro...

 Bardzo lubiany i szanowany w środowisku ludzi w którym  przebywał.

Ceniony za szczerość i tak samo za nią nie krytykowany...

Nie chcę idealizować jego osoby. Uważam że tak samo jak miał zalety ,miał i wady.Porywczy i wybuchowy jak wulkan...Kiedy bronił swojego zdania argumenty latały jak iskry w powietrzu.Prawy, człowiek uczciwy, wrażliwości w tych prawie 2 metrach wzrostu było tak wiele że czasami zastanawiam się ile jeszcze udźwignąć zdoła.

Kochał muzykę i ludzi... Wiele razy podczas walki z ciężką chorobą to właśnie ludzie i możliwość wspólnych chwil, muzycznych doznań dawały siły...

Miał oddanych przyjaciół , którzy staż mięli różny ...

Ale jak to mówił 

"ludzie tylko na początek wszyscy wydają się być w porządku,  później to się weryfikuje... "

Bardzo Ciężko jest mi do tego wracać...

Nie wszystko poszło tak jak byśmy chcieli...

JARO odszedł...

 Najgorszy moment to, kiedy odebrano mu brutalnie nadzieję w Centrum Onkologii w Warszawie...

Zmieniły się wtedy twarze wszystkich którzy z nim tam byli.  A z błękitu jego oczu uciekły wszystkie promyki.  

Pozostała toń szarości bez wyrazu... 

Widzieliście kiedyś jak w jednej chwili zmienia się kolor oczu człowieka...?

Już ryczę i więcej już dziś nie napiszę...

Jaro My wciąż jeszcze wyszukujemy Cię na koncertach...  

Ty  na balkonie z gwiazd... Uśmiechać się tylko możesz, kto tego nie czuje...

"Wspaniali ludzie nie powrócą,nie powrócą już nie "